Rozdział 5

                                                                    Rozdział 5

                                               

Wskazuję Annie czerwone krzesło stojące w małym pokoju o beżowych ścianach. Zamykam drzwi i sam siadam na drugim, identycznym . Mam dwie godziny, aby przekazać jej swoją wiedzę o wywiadzie, ale czuję ,że nie będziemy rozmawiać tylko o tym .

-Więc dzisiaj jest ten wywiad. – mówię , dziwnie zestresowany – Na pewno oglądałaś go tysiące razy w telewizji. Caesar będzie zadawał parę pytań i …

-Finnick ? – pyta. Dobrze wiem , że wcześniej mnie nie słuchała.

-Tak ?

-Są tutaj jakieś kamery ? Albo mikrofony ?

Wiem o co jej chodzi . Chce pogadać na osobności , tak ,żeby nikt tego nie słyszał . Wstaję i dokładnie rozglądam się po pomieszczeniu. Wydaje się być ,,czyste’’ .

-Chyba nic tutaj nie ma .- odpowiadam

-Aha . To dobrze, bo ja chciałam Ci coś powiedzieć .

-Tak ?

-To może strasznie głupie i nie zdziwię się , jeśli wyjdziesz i już nie będziesz chciał mnie widzieć . Bo widzisz … chodzi o to , że … że się zakochałam. Zakochałam się w Tobie.

Odbiera mi mowę . Przecież ja też ją kocham , moglibyśmy być szczęśliwą parą , ale Annie idzie jutro na Igrzyska. Po za tym , nie mam pojęcia co się stanie , jeśli ktoś się o tym dowie. Czy miłość między trybutką a mentorem jest dozwolona ? A co jeśli nie i Annie ,,ukażą’’ na arenie ?

Nagle widzę , że Annie spuszcza głowę. Zdaję sobie sprawę , że milczałem przez kilka minut ,a ona pewnie odebrała to jako zdziwienie.

-Annie. Bo ja też chciałbym Ci coś powiedzieć . – chwytam jej rękę - Chodzi o to , że ja też się w Tobie zakochałem.

Annie podnosi głowę i widzę w jej oczach zdziwienie , szczęście i zachwyt.

-Naprawdę ? – pyta

-Jak najbardziej . –odpowiadam z uśmiechem

Obejmuję ją czule i zaczynam gładzić po jedwabnych włosach.

-Bałam się . – mówi – Tak bardzo się bałam , że nie będę miała nikogo , kto mnie pokocha . Że umrę bez nikogo , nie potrzebna . Ale teraz mam Ciebie . Chociaż przez jeden dzień . – wiem , że płacze.

-Kocham Cię , Annie . Kocham najbardziej na świecie . Zrobię wszystko , wszystko . Wrócisz z areny i będziemy szczęśliwi . Na zawsze. – mówię ze łzami

-Jutro, jak to wszystko się rozpocznie , będę o Tobie myślała. O tym , jacy moglibyśmy być szczęśliwi . Nie poddam się bez walki , ale jeśli …

Kładę palec na jej ustach  i wpatrując się w te piękne , zielone oczy, powtarzam :

-  Wrócisz z areny i będziemy szczęśliwi . Na zawsze.

Całuję ją. Zatrzymuję potok słów, które chciała wypowiedzieć . Dobrze je znam , ale nie przyjmuję ich do świadomości .

Przez tę resztę czasu , która nam została , kiedy możemy być sami , pierwszy raz poczułem się naprawdę szczęśliwy. Zapomniałem o rzeczywistości . O jutrze. O tym jutrze pogrążonym w strachu. 

 Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze i proszę o kolejne  ;) Celowo tworzę krótkie notki oraz dynamiczne zwroty akcji , aby w miarę szybko przejść do ,,głównego punktu programu'' czyli Igrzysk Annie. :) A więc jeszcze raz : Bardzo proszę o komentarze :) 

Edit: Dziękuję stronie 74.Głodowe Igrzyska uważam za otwarte za udostępnienie.